Лесам песьня ішла...

Сосен зябкія плечы
Цішыня спавіла.
Мне насустрач здалечы
Лесам песьня ішла.

Вечаровай часінай
Зазьвінела ў глушы
Нерастрачанай сілай
Чыстай юнай душы.

I было зразумела:
Тут не сорамна ёй
Нечаканай, нясьмелай
Першай тайны сваёй.

Тут баяцца не трэба,
Што пачуюць цябе.
Тут ёй кожнае дрэва
Спагадае цяпер.

Я стаю за ядлоўцам –
Хай спакойна міне...
I вянок на галоўцы,
I каса на сьпіне.

А ў руках – басаножкі:
Назнарок іх зьняла,
Каб адчуць, як патрошкі
Сьцежка стыць пачала.

Крочыць просекай-сьценкай
Як тунелем, адна.
Маладой-маладзенькай
Мне здалася яна.

I – на подступах ночы –
Добра бачна было,
Што сьпяшацца не хоча
Гэта песьня ў сяло.