Нарадзіўся:
30 верасьня 1931
Слабада, Лагойскі раён, Менская вобласьць, БССР
Грамадзянства:
Беларусь
Род дзейнасьці:
паэт, грамадзкі дзеяч
Гады творчасьці:
з 1946
Нарадзіўся:
30 верасьня 1931
Слабада, Лагойскі раён, Менская вобласьць, БССР
Грамадзянства:
Беларусь
Род дзейнасьці:
паэт, грамадзкі дзеяч
Гады творчасьці:
з 1946
Не павераць, напэўна, нашчадкі,
Што такія былі ў нас парадкі,
Што дурнілі нас так верхаводы –
Ненавіснікі нашай свабоды,
Нашай мовы, і кнігі, і песні,
Нашых скарбаў і нашых святынь, -
Усяго, што мы ў душах пранеслі
Праз стагоддзяў смяротную стынь.
Як жа сталася, як гэта выйшла,
Што пад выжлаю шчэрыцца выжла,
А пад быдлам скацініцца быдла,
А пад хлусам крыўляецца хлус,
Вітаем Вас на сайце народнага паэта Беларусі Ніла Сымонавіча Гілевіча!
Тут Вы можаце пазнаёміцца з біяграфіяй паэта, а таксама з яго творамі - вершамі пра жыццё, прыроду, дружбу і, безумоўна, каханне, зазірнуць у фотагалерэю, а таксама знайсці шмат іншай карыснай інфармацыі.
Сайт створаны ў межах Нацыянальнага Паэтычнага Парталу.
За далiнай - рукою падаць -
Арарат беласнежна-праменны.
Ты глядзiш на яго, задуменны.
О, як шмат табе, бачу, вiдаць!
Аж не сцерпеў - на мiг даланёй
Засланiўся, правёў па мiжброўю...
А я думаў: адкуль столькi болю
У вачах у матулi тваёй?..
Мая мама добрая такая,
Мая мама проста залатая!
А ўжо так мяне матулька любіць!
Кожны раз і песціць, і галубіць,
І да сэрца горне, і мілуе,
І так шчыра-моцна пацалуе,
І прамовіць ласкавае слоўца,
І сама засвеціцца - як сонца!
Колькі шуму, колькі смеху:
Дзеда лепім мы са снегу!
Задала зіма работы —
Па двары кацілі ўтрох
I паставілі ля плоту.
Дзед стаіць, хоць і без ног.
Замест рук уткнулі папкі,
Вочы — вугалю кавалкі,
Нос — чарэпак з гладыша,
Барада — шматок кудзелі,
А на лысіну надзелі
Кош замест капелюша.
Ну і дзед! Відаць, яму
Тут стаяць усю зіму.
Будзе ён тут па начах
Наганяць на зайцаў страх,
Каб не бегалі сюды
Сад псаваць наш малады!
Iсцiна, адвечная, як свет:
Шчасце ходзiць толькi ў пары з горам.
За надзеяй - боль зняверу ўслед.
За пашанай - прынiжэння сорам.
За святлом знаходкi - горыч страты,
За агнём любвi - разлукi снег.
За абдымкамi - падножка здрады...
Iсцiна, адвечная, як свет.
Балюча - быць ахвярай нечай...
Балюча - быць ахвярай нечай,
Падсудным злыднем быць - ганебна,
Нялёгка - мерай чалавечай
Караць вiну, хоць i патрэбна.
Якi ж цяжар, якая кара,
Калi, спасцiгшы лёс свой трудны,
Ты сам - суддзя, i сам - падсудны,
I сам - падсуднага ахвяра!
I жэнiцца i родзiць вёска слаба...
I жэнiцца i родзiць вёска слаба.
Гiсторык з часам знойдзе веку штрых:
У кожнай хаце - толькi дзед ды баба,
У кожным класе - толькi сем малых.
А помнiцца: на школьны пляц-падворак
З адной сям'i нас бегла семярых...
Цi зразумее будучы гiсторык,
Як мне ўпiваўся ў сэрца "веку штрых"?
Усё ў чалавеку, што робiць яго Чалавекам...
Усё ў чалавеку, што робiць яго Чалавекам:
I памяць, i клопат надзённы, i мараў разбег.
Таму i не проста яго зразумець, што ў сабе
Сучаснасць ён лучыць з мiнулым i будучым векам.
Як дрэва карэннем у доле, у сховах нябачных,
Лiстотай у сонцы, насеннем - у заўтрашнiм днi, -
Таксама i ён: да жыцця паўстае з глыбiнi,
Каб сцвердзiць сябе i застацца ў нашчадках удзячных.
Сцюдзёнага квасу мне гляк падала...
Сцюдзёнага квасу мне гляк падала,
Сказала: "Прабуйце, пiтво неблагое..."
А доле - блiзняты: адно i другое
Ляпечуць i тузаюць край падала.
На рукi схапiла абодвух зараз -
Цалуе i кружыцца з iмi па хаце...
Шчаслiвыя дзецi. Шчаслiвая мацi.
I смачны надзiва бярозавы квас!
Не будзем, любая мая, не будзем...
Не будзем, любая мая, не будзем
Наўзахап шчасце коўзкае лавiць.
З таго, што суджана на свеце людзям,
Хай неба нас адным благаславiць:
Душэўнай згодай аж да дзён апошнiх,
Каб на крутых заломах зiм i лет -
Нi ўдар злабы, нi лёсу горкi посмех
Не раздваiў наш непадзельны свет.
Белыя сыплюцца долу крышталiкi...
Белыя сыплюцца долу крышталiкi,
Белыя крышацца хмаркi ўгары.
Сосны захутаны ў белыя шалiкi.
Белая мiтусь у белым бары.
Белая, мяккая цiша няхрусткая,
Белай дрымотай спавiты кусты.
Белая казка... Зiма беларуская...
Што ж мне не дорыш снягурачку ты?..
I я стаяў над прорвай роспачы,
I ноч мне цемрыла душу,
I думаў, лiст слязою росячы:
Нiчога больш не напiшу.
Але вяртаўся промень страчаны,
У сэрцы плавiўся лядзень,
I зноўку вера ў слова матчына
Свяцiла мне, як белы дзень!