Атулi нас цiшынёю, ахiнi спагадай, вечар...

Атулi нас цiшынёю, ахiнi спагадай, вечар,
Каб нiхто не мог спалохаць птушку радасцi жывой.
Гэта птушка ў мой закутак заляцела не навечна:
Можа, толькi да спаўночы, да заранкi светавой...
Можа, заўтра буду думаць: "Дзе цяпер яна трапеча
Маладым гарачым крыллем у салодкiм забыццi?.."
Атулi ж нас цiшынёю, ахiнi спагадай, вечар:
Нават знiчкi выпадкова з небасхiлу не скацi...

Усё ў чалавеку, што робiць яго Чалавекам...

Усё ў чалавеку, што робiць яго Чалавекам:
I памяць, i клопат надзённы, i мараў разбег.
Таму i не проста яго зразумець, што ў сабе
Сучаснасць ён лучыць з мiнулым i будучым векам.
Як дрэва карэннем у доле, у сховах нябачных,
Лiстотай у сонцы, насеннем - у заўтрашнiм днi, -
Таксама i ён: да жыцця паўстае з глыбiнi,
Каб сцвердзiць сябе i застацца ў нашчадках удзячных.

Мілая! Што ты ў мяне адабрала!..

Мілая! Што ты ў мяне адабрала!
Ці разумееш ты гэта сама?
Штосьці такое, што сэнсу не стала.
Што ні задумаю — сэнсу няма!

Мілая, мілая! Гэта — бязбожна.
Toe, чаго мне цяпер не стае,
Траціць ні ў якім выпадку няможна
Шчасця у вочы глядзець у твае.

Нонсенс

Што не захочаш ты, каб да цябе
Мая душа ляцела з падарожжа, —
Я не паверу.
Быць таго не можа!

I што сярод натоўпу не мяне
Шукацьмеш ты гарачымі вачыма, —
Я не паверу.
Гэта — немагчыма!

I што адмовішся ад усяго,
Чым мы шчаслівіліся з Божай ласкі, —
Я не паверу.
Гэта — д'ябла казкі!

Што свет дзівосны, створаны для нас,
Для нас жа стане пеклам невыносным, —
Я не паверу.
Гэта — поўны нонсенс!

Мой белы дзень

I я стаяў над прорвай роспачы,
I ноч мне цемрыла душу,
I думаў, лiст слязою росячы:
Нiчога больш не напiшу.
Але вяртаўся промень страчаны,
У сэрцы плавiўся лядзень,
I зноўку вера ў слова матчына
Свяцiла мне, як белы дзень!

Вясна пяе, i свiшча, i шчабеча...

Вясна пяе, i свiшча, i шчабеча, -
На паплавах, на нiвах, у лясах, -
I ўсюды просьба чутна: "Чалавеча!
Пачуй сябе ў шчаслiвых галасах!"
Вясна гудзе, i зумкае, i крэхча -
На доле, у паветры, на вадзе, -
I ўсюды тая ж просьба: "Чалавеча!
Пачуй сябе ў нас! А то - быць бядзе!.."

Не гаварыце кепскага пра тую...

Не гаварыце кепскага пра тую,
Якой не ведаеце i не знаеце:
Пра яснавокую i маладую -
У парушынках першай снежнай замецi.

Не гаварыце брыдкага, крый божа!
Вы сан жаночы нiзашто заплямiце.
Ей выпаў рэдкi лёс - кахаць прыгожа.
Кахаць да смерцi. А не да "без памяцi".

Памяцi Максiма Гарэцкага

Дзе вы, дбайныя руплiўцы песень родных?
Мы сягоння ў працы побач быць маглi б.
Маладых яшчэ скасiлi вас нягоды,
Адарваўшы ад бацькоўскiх гнёзд-сялiб.
Але вера, што калiсьцi вас натхняла
У вялiкаснай сяўбе i на жнiве, -
Тая вера не памерла, не сканала:
Тая вера, тая моц у нас жыве!

«Любіць — не любіць...»

«Любіць — не любіць...»
Помню, абшчыпваў і я
Белы рамонак.
Забава, а як хацеў
Скончыць пялёсткам «любіць»!

Над белым светам сумавала танга...

Над белым светам сумавала танга.
I зноў i зноў у песеньцы старой
Мне чуўся сум апошняга расстання -
Ды не чыйгосьцi, а майго з табой.

Майго з табой!.. I зноў i зноў ад болю
Сцiнала сэрца, кроiла, пякло, -
Хаця на белым свеце ў нас з табою
Яшчэ i першай стрэчы не было.

Куды нi глянь - над дахам строй антэн...

Куды нi глянь - над дахам строй антэн,
Ва ўсiх кватэрах свецяцца экраны.
Сядзi сабе ў цяпле, мiж родных сцен,
Як вязень, сам сабою пакараны, -
Гадай пра сэнс пачутых перамен,
Перажывай краiн далёкiх драмы...
Табе зрабiўся блiзкiм цэлы свет!
А цi блiжэйшым стаў табе сусед?