У тым сяле, дзе я не быў нiколi...

У тым сяле, дзе я не быў нiколi
I нават дзе яго шукаць - не знаю,
Ёсць хата ў яблынях, парог якое
Я толькi ў сне парой пераступаю.

I зноў i зноў там, ледзь сцямнее ў полi,
Хаджу, як прывiд, з вечара да ранку -
Ўсё запаветную шукаю брамку
У тым сяле, дзе я не быў нiколi.

Тым, што ваявалі

Сорак трэцi. Вiхура смяротная.
Ёй - нi краю яшчэ, нi канца.
Як ты бачна, бяда ўсенародная,
У паглядзе падлетка байца!..

Мне хапiла б свайго незабытага.
Толькi як я пра тых прамаўчу? -
Шынялёк i пiлотачка Быкава
Неадступна стаяць уваччу.

Я — беларус

Я — беларус, я нарадзiўся
На гэтай казачнай зямлi,
Дзе мiж лясоў i пушчаў дзiкiх
Адвеку прашчуры жылi.

Я — беларус, я ганаруся,
Што маю гэтае iмя:
Аб добрай славе Беларусi
У свеце знаюць нездарма!

Я — беларус, i я шчаслiвы,
Што мацi мову мне дала,
Што родных песень пералiвы
I зблiзку чую, i здаля.

Я — беларус, i хоць сягоння
Яшчэ малы, але скажу:
Я родам з племя непакорных
I прад бядой не задрыжу!..

Як чараўнiца на нябачных кроснах...

Iвану Мележу

Як чараўнiца на нябачных кроснах,
Ноч тчэ над лесам цёмны полаг свой.
Во - чуцен шоргат палазоў марозных,
Во - зарыпеў прастуджана навой.

У край маленства памяць адбягае.
I тчэ i тчэ старую казку ноч,
I ў мутных хмарках месячык мiльгае,
Як памiж нiцяў срэбраны чаўнок.

Знаю: мне не вяртацца гэтым шляхам нiколi...

Знаю: мне не вяртацца гэтым шляхам нiколi -
На апошнюю ростань, на спатканне з былым.
Белай стужкай дарога раскацiлася ў полi,
А па ўзбоччы дарогi - толькi шызы палын.
Дзiвакам неабачным - лёс кладзе засцярогi.
Дзiвакам застаецца сумна-горкi ўспамiн...
Сонцам плавiцца далеч, дзень самлеў ад знямогi,
А па ўзбоччы дарогi - толькi шызы палын.

За тысячы вёрстаў ад дому, ад роднага краю...

За тысячы вёрстаў ад дому, ад роднага краю
Любуюся весняй зарою над стромамi гор:
Там сонца ўзыходзiць - па iм я дакладна звяраю
3 напрамкам Радзiмы напрамак бяссоння майго.

Мiж белых акацый на чорным асфальце намоклым
Дарожка ад сонца - як казачны пас залаты.
Калi па ёй бегчы i бегчы - там недзе, далёка,
У самым пачатку, - насустрач спяшаешся ты.

Мама

Мая мама добрая такая,
Мая мама проста залатая!
А ўжо так мяне матулька любіць!
Кожны раз і песціць, і галубіць,
І да сэрца горне, і мілуе,
І так шчыра-моцна пацалуе,
І прамовіць ласкавае слоўца,
І сама засвеціцца - як сонца!

У гэты век, што адвучыў маўчаць...

У гэты век, што адвучыў маўчаць,
У кожным абудзiўшы сверб размовы,
Я веру у нясказаныя словы,
Якiм, магчыма, i не прагучаць.

Дзiвак, наiўны, смешны, як дзiця,
Я веру ў iх, як веруючы - ў догмы.
I гэтай веры хопiць мне надоўга.
Ва ўсякiм разе - да канца жыцця.

I ў лугах беларускiх, напэўна, цяпер ужо вечар...

I ў лугах беларускiх, напэўна, цяпер ужо вечар:
Дрэмлюць соладка травы, паснулi кусты над крынiцаю.
Спi i ты, як травiнка, а я за цябе па-язычнiцку
Памалюся на неба, на зорак маўклiвае веча.
Пра цябе ды радзiму - адна ў мяне дума i думачка,
Хоць малiтвы маёй ты за даллю далёкай не чуеш
I не знаеш, як горача, як апантана шапчу я:
"Спi, мая лугавая, мая залатая мядуначка!"

Пашкадуем, i моцна яшчэ пашкадуем...

Пашкадуем, i моцна яшчэ пашкадуем,
Як да розуму прыйдзем (а прыйдзем, вiдаць!),
Што, пра будучнасць дбаючы, гэтак бяздумна
Завiхалiся памяць сваю абкрадаць.

Нi таўсцейшаю лустай, нi большай капейкай
Апраўдаць гэту "чыннасць" не зможам павек,
Бо як правiльна ў кнiзе напiсана нейкай:
Не адным толькi хлебам жыве чалавек.

Як добра было б...

Як добра было б,
Каб знік страшны цень вайны,
Каб рунь ажыла,
І каб шпакі занялі
Домік, што я ім зрабіў!