Аптымiсты мы, вiдаць, па духу...

Аптымiсты мы, вiдаць, па духу,
Калi ў вечнай з лёсам барацьбе
Ухiтраемся свой сум i скруху
Абярнуць у радасць для сябе.
Нераспешчаныя ўшчэнт дарамi,
Часам нават i балючы ўдар
Мы прымаем не як пакаранне,
Не як помсту лёсу, а як дар.

Вясна - i свежы пень заплыў слязьмi...

Вясна - i свежы пень заплыў слязьмi:
Як горка плача родны дол па дрэве!
Мурашкi чорныя, ажыўшы на прыгрэве,
Ужо спраўляць памiнкi напаўзлi.

Быў густалiстым клёнам гэты пень -
I мы з ёй лiвень тут перачакалi...
Не, вы не дрэва, людзi, спiлавалi -
Вы спiлавалi мой шчаслiвы дзень!

Над белым светам сумавала танга...

Над белым светам сумавала танга.
I зноў i зноў у песеньцы старой
Мне чуўся сум апошняга расстання -
Ды не чыйгосьцi, а майго з табой.

Майго з табой!.. I зноў i зноў ад болю
Сцiнала сэрца, кроiла, пякло, -
Хаця на белым свеце ў нас з табою
Яшчэ i першай стрэчы не было.

I ў лугах беларускiх, напэўна, цяпер ужо вечар...

I ў лугах беларускiх, напэўна, цяпер ужо вечар:
Дрэмлюць соладка травы, паснулi кусты над крынiцаю.
Спi i ты, як травiнка, а я за цябе па-язычнiцку
Памалюся на неба, на зорак маўклiвае веча.
Пра цябе ды радзiму - адна ў мяне дума i думачка,
Хоць малiтвы маёй ты за даллю далёкай не чуеш
I не знаеш, як горача, як апантана шапчу я:
"Спi, мая лугавая, мая залатая мядуначка!"

У пушчы птах лясны лятае нiзам...

У пушчы птах лясны лятае нiзам,
Дзе прастарней, няма сукоў-галiн,
Дзе, не забiты драбнарослым хмызам,
Лес камялi па пахi агалiў.
О, дружа-браце, не рабi дэвiзам,
Але запомнi - гэта варта знаць:
У пушчы птах лясны лятае нiзам,
Каб крылы аб сукi не паламаць.

Белая поўня...

Белая поўня.
Белы сувой дарогі.
Хутка і дома!
Камашы ў адной руцэ,
Куфэрак кніг — у другой.

Сон, а забыцца...

Сон, а забыцца
Не хоча. Дзіўная рэч:
Праходзяць гады,
А ён, той сон пра яе,
Не-не ды і ўспомніцца.

Даруйце, родныя бары i пушчы...

Даруйце, родныя бары i пушчы,
Зямлi бацькоўскай неацэнны скарб,
Што - не глухi i не сляпы - вiдушчы -
Не чуў, не бачыў вашых слёзных скарг.

Ламаў вам рукi варвар, рэбры трушчыў,
Смалiў агнём, жалезамi крамсаў...
Даруйце, родныя бары i пушчы:
Не ведаў я, што з вамi гiну сам.

Няма агiдных песень у прыродзе...

Няма агiдных песень у прыродзе.
Нашто ўжо не пяюн крумкач стары -
А ў першую адлiгу ў новым годзе
Як ён пяшчотна крумкае ў бары!
Якi прывабны клiч яго птушыны
У прадчуваннi гнездавых уцех!..
Агiдны спеў заўсёды - спеў фалышывы.
Прыродзе ж невядомы гэткi грэх.

У тым сяле, дзе я не быў нiколi...

У тым сяле, дзе я не быў нiколi
I нават дзе яго шукаць - не знаю,
Ёсць хата ў яблынях, парог якое
Я толькi ў сне парой пераступаю.

I зноў i зноў там, ледзь сцямнее ў полi,
Хаджу, як прывiд, з вечара да ранку -
Ўсё запаветную шукаю брамку
У тым сяле, дзе я не быў нiколi.

Я столькi памылак зрабiў у жыццi...

Я столькi памылак зрабiў у жыццi
(А гэта ж - грахi перад богам!),
Што, мусiбыць, як нi круцi нi вярцi -
У пекла мне ляжа дарога.
Але каб бог ведаў, што я перажыў
Сам-насам за тыя памылкi -
Напэўна, сказаў бы: "Ты рай заслужыў.
Анёл цябе прыме ў абдымкi".