Усмешка паэта

Вясковы ранак на пачатку чэрвеня,
З пары маленства выклiканы памяццю:
Каровы пасвяцца па роснай шэранi,
З сялiб дымкамi цягне - печы паляцца.
А росы колкiя - аж бегчы хочацца,
А неба сiняе - аж перасiнена...
Вясковы ранак - як маленства, сонечны,
I беларускi - як усмешка Пiмена.

У звечарэлым садзе, што, цямнеючы...

У звечарэлым садзе, што, цямнеючы,
Тулiўся ў першай восеньскай журбе,
Я прыгарнуў твой ценькi стан, няўмеючы,
I ўпершыню пацалаваў цябе.

Пасля... пакуль з вачэй не знiкла ў засенi -
Стаяў адзiн на гулкай паласе...
Ах, як жа тахкалi твае абцасiкi!
Ад стуку - грудзi, думаў, разнясе!

Страцiў слова, страцiў спадчыннае слова...

Страцiў слова, страцiў спадчыннае слова -
Штосьцi страцiў у душы абавязкова!
Можа - годнасцi хоць кропельку малую?
Можа - мудрасцi хоць дробачку якую?
Можа - памяцi хоць зернетка - iскрынку?
Можа - праўды хоць пылiнку-парушынку?
Я не ведаю дакладна, што ты страцiў.
Запытайся - цi не скажа табе мацi...

Святочны, старажытны дух калядны...

Святочны, старажытны дух калядны,
Магічны дух язычніцкіх акрас,
Смалення дух, дух кміну і каляндры,
Дух на шасце падвешаных каўбас,
Калісьці ўсемагутны, усеўладны,
Што ж на куццю ты не збіраеш нас?
О, Божа! Што ў душы маёй паселіцца?
I з нашых хат, і з нашых песень-дум.

Вясна пяе, i свiшча, i шчабеча...

Вясна пяе, i свiшча, i шчабеча, -
На паплавах, на нiвах, у лясах, -
I ўсюды просьба чутна: "Чалавеча!
Пачуй сябе ў шчаслiвых галасах!"
Вясна гудзе, i зумкае, i крэхча -
На доле, у паветры, на вадзе, -
I ўсюды тая ж просьба: "Чалавеча!
Пачуй сябе ў нас! А то - быць бядзе!.."

Куды нi глянь - над дахам строй антэн...

Куды нi глянь - над дахам строй антэн,
Ва ўсiх кватэрах свецяцца экраны.
Сядзi сабе ў цяпле, мiж родных сцен,
Як вязень, сам сабою пакараны, -
Гадай пра сэнс пачутых перамен,
Перажывай краiн далёкiх драмы...
Табе зрабiўся блiзкiм цэлы свет!
А цi блiжэйшым стаў табе сусед?

Iсцiна, адвечная, як свет...

Iсцiна, адвечная, як свет:
Шчасце ходзiць толькi ў пары з горам.
За надзеяй - боль зняверу ўслед.
За пашанай - прынiжэння сорам.
За святлом знаходкi - горыч страты,
За агнём любвi - разлукi снег.
За абдымкамi - падножка здрады...
Iсцiна, адвечная, як свет.

Я — беларус

Я — беларус, я нарадзiўся
На гэтай казачнай зямлi,
Дзе мiж лясоў i пушчаў дзiкiх
Адвеку прашчуры жылi.

Я — беларус, я ганаруся,
Што маю гэтае iмя:
Аб добрай славе Беларусi
У свеце знаюць нездарма!

Я — беларус, i я шчаслiвы,
Што мацi мову мне дала,
Што родных песень пералiвы
I зблiзку чую, i здаля.

Я — беларус, i хоць сягоння
Яшчэ малы, але скажу:
Я родам з племя непакорных
I прад бядой не задрыжу!..

Як чараўнiца на нябачных кроснах...

Iвану Мележу

Як чараўнiца на нябачных кроснах,
Ноч тчэ над лесам цёмны полаг свой.
Во - чуцен шоргат палазоў марозных,
Во - зарыпеў прастуджана навой.

У край маленства памяць адбягае.
I тчэ i тчэ старую казку ноч,
I ў мутных хмарках месячык мiльгае,
Як памiж нiцяў срэбраны чаўнок.

Першы вясновы лівень

Яго чакалi мы на кожным днi,
I ўсё ж уразiў ён, як нечаканасць:
Густы i цёплы, хлынуў з вышынi -
Змываць пазiм'е, разганяць заспанасць.

I ты, пад музыку мiльёнаў струн,
Шчаслiвы, шэпчаш: "Верце, людзi, верце -
У дружны рост усходаў i задум,
У добры плён на нiве i на сэрцы!"

Жыта, сосны і валуны

Дзе па роднай зямлі ні крочыў –
Скрозь – ад Прыпяці да Дзьвіны –
Перш за ўсё мне ласкалі вочы
Жыта, сосны і валуны.

Дзе ў далёкіх маіх вандроўках
Я ні сьніў аб Радзіме сны –
Паўставалі ў іх зноў і зноўку:
Жыта, сосны і валуны.

I па самай высокай мерцы
Мне ўжо ясна, што да труны
Данясу я не шмат у сэрцы:
Жыта, сосны і валуны.

О, сябры! Калі нешта значыць
Мой усім вам паклон зямны –
Хай і цень мой з пагорка бачыць
Жыта, сосны і валуны.