Нарадзіўся:
30 верасьня 1931
Слабада, Лагойскі раён, Менская вобласьць, БССР
Грамадзянства:
Беларусь
Род дзейнасьці:
паэт, грамадзкі дзеяч
Гады творчасьці:
з 1946
Нарадзіўся:
30 верасьня 1931
Слабада, Лагойскі раён, Менская вобласьць, БССР
Грамадзянства:
Беларусь
Род дзейнасьці:
паэт, грамадзкі дзеяч
Гады творчасьці:
з 1946
Не павераць, напэўна, нашчадкі,
Што такія былі ў нас парадкі,
Што дурнілі нас так верхаводы –
Ненавіснікі нашай свабоды,
Нашай мовы, і кнігі, і песні,
Нашых скарбаў і нашых святынь, -
Усяго, што мы ў душах пранеслі
Праз стагоддзяў смяротную стынь.
Як жа сталася, як гэта выйшла,
Што пад выжлаю шчэрыцца выжла,
А пад быдлам скацініцца быдла,
А пад хлусам крыўляецца хлус,
Вітаем Вас на сайце народнага паэта Беларусі Ніла Сымонавіча Гілевіча!
Тут Вы можаце пазнаёміцца з біяграфіяй паэта, а таксама з яго творамі - вершамі пра жыццё, прыроду, дружбу і, безумоўна, каханне, зазірнуць у фотагалерэю, а таксама знайсці шмат іншай карыснай інфармацыі.
Сайт створаны ў межах Нацыянальнага Паэтычнага Парталу.
Я — беларус, я нарадзiўся
На гэтай казачнай зямлi,
Дзе мiж лясоў i пушчаў дзiкiх
Адвеку прашчуры жылi.
Я — беларус, я ганаруся,
Што маю гэтае iмя:
Аб добрай славе Беларусi
У свеце знаюць нездарма!
Я — беларус, i я шчаслiвы,
Што мацi мову мне дала,
Што родных песень пералiвы
I зблiзку чую, i здаля.
Я — беларус, i хоць сягоння
Яшчэ малы, але скажу:
Я родам з племя непакорных
I прад бядой не задрыжу!..
Углядайся, мой сыне, пiльней углядайся...
Углядайся, мой сыне, пiльней углядайся
У святыя абрысы бацькоўскай зямлi.
На чужыя спакусы душой не паддайся,
Каб нашчадкi мяне за свой лёс не клялi.
Каб не ўспомнiла горкiм дакорам краiна:
"I чаго ён быў варт, i нашто было жыць:
Нават сына свайго, нават роднага сына
Не ўразумiў, чым трэба ў жыццi даражыць!.."
Шкадуеш, што на памяць нават дробязi...
Шкадуеш, што на памяць нават дробязi
Аб тым, далёкiм, у цябе няма?
Калi з былым нiякай iншай повязi -
То i аб гэткай шкадаваць дарма.
Калi ж хоць нешта ў сэрцы азываецца
Шчымлiвым болем, светлаю журбой, -
Дык, значыць, тое ўсё, што варта памяцi,
Табе падорана - яно з табой.
Вясковы ранак на пачатку чэрвеня,
З пары маленства выклiканы памяццю:
Каровы пасвяцца па роснай шэранi,
З сялiб дымкамi цягне - печы паляцца.
А росы колкiя - аж бегчы хочацца,
А неба сiняе - аж перасiнена...
Вясковы ранак - як маленства, сонечны,
I беларускi - як усмешка Пiмена.
Дзе па роднай зямлі ні крочыў –
Скрозь – ад Прыпяці да Дзьвіны –
Перш за ўсё мне ласкалі вочы
Жыта, сосны і валуны.
Дзе ў далёкіх маіх вандроўках
Я ні сьніў аб Радзіме сны –
Паўставалі ў іх зноў і зноўку:
Жыта, сосны і валуны.
I па самай высокай мерцы
Мне ўжо ясна, што да труны
Данясу я не шмат у сэрцы:
Жыта, сосны і валуны.
О, сябры! Калі нешта значыць
Мой усім вам паклон зямны –
Хай і цень мой з пагорка бачыць
Жыта, сосны і валуны.
З палёў i з лугавiн, з лясоў без конца-краю...
З палёў i з лугавiн, з лясоў без конца-краю,
Па тысячах рышткоў, канавак i канаў
Бяжыць вада, бяжыць - не мёртвая - жывая,
Насустрач смерцi - у салёны акiян.
А што табе? Чаго схапiўся ты за сэрца?
Перахапiла там - i не дыхнуць нiяк...
То кроў жыцця, то кроў зямлi жывая льецца
Ва ўлонне смерцi - у сусветны акiян.
Не будзем, любая мая, не будзем...
Не будзем, любая мая, не будзем
Наўзахап шчасце коўзкае лавiць.
З таго, што суджана на свеце людзям,
Хай неба нас адным благаславiць:
Душэўнай згодай аж да дзён апошнiх,
Каб на крутых заломах зiм i лет -
Нi ўдар злабы, нi лёсу горкi посмех
Не раздваiў наш непадзельны свет.
Iсцiна, адвечная, як свет:
Шчасце ходзiць толькi ў пары з горам.
За надзеяй - боль зняверу ўслед.
За пашанай - прынiжэння сорам.
За святлом знаходкi - горыч страты,
За агнём любвi - разлукi снег.
За абдымкамi - падножка здрады...
Iсцiна, адвечная, як свет.
I нашы песнi даўнiя, i скокi...
I нашы песнi даўнiя, i скокi
Стваралi продкi для сябе самiх.
Яны ж нясуць i сёння ў свет шырокi
Iмя зямлi, што акрылiла iх.
Калi табе, пясняр, патрэбны ўрокi -
Дык вось адзiн: старайся гэтак пець,
Каб дом свой родны песнямi сагрэць, -
Тады пачуе iх i свет шырокi!
Яго чакалi мы на кожным днi,
I ўсё ж уразiў ён, як нечаканасць:
Густы i цёплы, хлынуў з вышынi -
Змываць пазiм'е, разганяць заспанасць.
I ты, пад музыку мiльёнаў струн,
Шчаслiвы, шэпчаш: "Верце, людзi, верце -
У дружны рост усходаў i задум,
У добры плён на нiве i на сэрцы!"
I ў лугах беларускiх, напэўна, цяпер ужо вечар...
I ў лугах беларускiх, напэўна, цяпер ужо вечар:
Дрэмлюць соладка травы, паснулi кусты над крынiцаю.
Спi i ты, як травiнка, а я за цябе па-язычнiцку
Памалюся на неба, на зорак маўклiвае веча.
Пра цябе ды радзiму - адна ў мяне дума i думачка,
Хоць малiтвы маёй ты за даллю далёкай не чуеш
I не знаеш, як горача, як апантана шапчу я:
"Спi, мая лугавая, мая залатая мядуначка!"