Стометроўкi, стометроўкi, стометроўкi...

Стометроўкi, стометроўкi, стометроўкi...
Вось дзе рвуцца да рэкордаў бегуны!
Iх iмёны ставiць прэса ў загалоўкi.
Прызнаюся: не цiкавы мне яны.

Марафонцы мне цiкавы, марафонцы!
Не якiсьцi там маланкавы рывок,
А працяглы, нават, можа быць, бясконцы
Бег, - а нават i не бег: спакойны крок!

Аптымiсты мы, вiдаць, па духу...

Аптымiсты мы, вiдаць, па духу,
Калi ў вечнай з лёсам барацьбе
Ухiтраемся свой сум i скруху
Абярнуць у радасць для сябе.
Нераспешчаныя ўшчэнт дарамi,
Часам нават i балючы ўдар
Мы прымаем не як пакаранне,
Не як помсту лёсу, а як дар.

У тым сяле, дзе я не быў нiколi...

У тым сяле, дзе я не быў нiколi
I нават дзе яго шукаць - не знаю,
Ёсць хата ў яблынях, парог якое
Я толькi ў сне парой пераступаю.

I зноў i зноў там, ледзь сцямнее ў полi,
Хаджу, як прывiд, з вечара да ранку -
Ўсё запаветную шукаю брамку
У тым сяле, дзе я не быў нiколi.

Праз колькі гадоў...

Праз колькі гадоў
Унук мой будзе юнак,
І нейкі мардач
Пагоніць яго ў Чачню...
Лепш сёння загіну я!..

Не будзем, любая мая, не будзем...

Не будзем, любая мая, не будзем
Наўзахап шчасце коўзкае лавiць.
З таго, што суджана на свеце людзям,
Хай неба нас адным благаславiць:
Душэўнай згодай аж да дзён апошнiх,
Каб на крутых заломах зiм i лет -
Нi ўдар злабы, нi лёсу горкi посмех
Не раздваiў наш непадзельны свет.

Жыта, сосны і валуны

Дзе па роднай зямлі ні крочыў –
Скрозь – ад Прыпяці да Дзьвіны –
Перш за ўсё мне ласкалі вочы
Жыта, сосны і валуны.

Дзе ў далёкіх маіх вандроўках
Я ні сьніў аб Радзіме сны –
Паўставалі ў іх зноў і зноўку:
Жыта, сосны і валуны.

I па самай высокай мерцы
Мне ўжо ясна, што да труны
Данясу я не шмат у сэрцы:
Жыта, сосны і валуны.

О, сябры! Калі нешта значыць
Мой усім вам паклон зямны –
Хай і цень мой з пагорка бачыць
Жыта, сосны і валуны.

Бомы жаўранкаў у звечарэлым полi...

Бомы жаўранкаў у звечарэлым полi,
Там, дзе студзiць цёплы дол раса,
Дзе з жытнёвых каласоў паволi
Выплывае божая краса.
Для няпрагных - гэтага даволi:
У вар'ята-века вырваць мiг
I паслухаць моўчкi, удваiх,
Бомы жаўранкаў у звечарэлым полi.

Як сумна-тужлiва зязюля кукуе ў бары...

Як сумна-тужлiва зязюля кукуе ў бары,
На познiм змярканнi, насупраць мядункавай ночы!
Адкуль гэта жальба - у росквiт маёвай пары?
Адкуль гэты смутак - такi непрытворна сiрочы?

Вячэрайце ў хаце, а я пастаю на двары.
Па мне не турбуйцеся - пiце, гуляйце шчаслiва.
Павiнен жа нехта паслухаць, як сумна-тужлiва
Зязюля кукуе на познiм змярканнi ў бары.

Услаўлялi яго, запляталi ў вянкi...

Услаўлялi яго, запляталi ў вянкi,
Потым кпiлi з яго, абзывалi ўсяляк,
А ён моўчкi цвiце, як i цвiў праз вякi,
I прызнайцеся шчыра, нашчадкi сялян:
Цi ж не сумна было б гэтай сцежкай iсцi
Мiж густой збажыны, каб хоць рэдка здалёк
Сiнiм вокам сваiм не глядзеў, не свяцiў,
Не трывожыў шчымлiва душу васiлёк?

Святочны, старажытны дух калядны...

Святочны, старажытны дух калядны,
Магічны дух язычніцкіх акрас,
Смалення дух, дух кміну і каляндры,
Дух на шасце падвешаных каўбас,
Калісьці ўсемагутны, усеўладны,
Што ж на куццю ты не збіраеш нас?
О, Божа! Што ў душы маёй паселіцца?
I з нашых хат, і з нашых песень-дум.

Сэрца не здрахла...

Сэрца не здрахла —
Яму не даюць драхлець
Добрыя людзі:
Раняць і раняць яго.
Дык мабілізуецца!