Армянскаму сябру

За далiнай - рукою падаць -
Арарат беласнежна-праменны.
Ты глядзiш на яго, задуменны.
О, як шмат табе, бачу, вiдаць!
Аж не сцерпеў - на мiг даланёй
Засланiўся, правёў па мiжброўю...
А я думаў: адкуль столькi болю
У вачах у матулi тваёй?..

Тут не хочацца нi гаварыць, нi пець...

Тут не хочацца нi гаварыць, нi пець -
Нiбы к вечнасцi прыйшоў у госцi.
Можа, гэта той курган-капец,
Дзе ляжаць паэтаў даўнiх косцi.
Каб жыццё ўпустую не пралахаць,
Кожны мусiць нейкi храм свой мець,
Дзе не хочацца нi гаварыць, нi пець
Толькi моўчкi, безгалоса плакаць.

Даруйце, родныя бары i пушчы...

Даруйце, родныя бары i пушчы,
Зямлi бацькоўскай неацэнны скарб,
Што - не глухi i не сляпы - вiдушчы -
Не чуў, не бачыў вашых слёзных скарг.

Ламаў вам рукi варвар, рэбры трушчыў,
Смалiў агнём, жалезамi крамсаў...
Даруйце, родныя бары i пушчы:
Не ведаў я, што з вамi гiну сам.

Падымiся над бядой i болем...

"Падымiся над бядой i болем,
Калi ты не кволы чалавек... "
Я - не волат. Я бываю кволым.
Часам слёзы блiснуць з-пад павек.

Над сваёй бядой, сваёй загубай
Я ўздымуся... Ды не дай ты бог,
Каб над болем Бацькаўшчыны любай
Я падняцца калi-небудзь мог!

Зноў нас хваляць...

Зноў нас хваляць.
І зноў за халуйства.
І мы ўдзячна прымаем хвалу.
Кажуць: «Будзе вам хлебная луста,
Каву будзеце мець і халву.
І для кожнае пані – куніцу,
І для кожнага пана – аўто.
Праўда, возьмем і ў вас мы драбніцу –
Возьмем… мову.
Дык гэта ж – нішто!»

Брава! Колькі набытку без страты!
Мова нам “ні к чаму”, сапраўды,
Калі рот будзе справай заняты –
Цэлы дзень будзе повен яды....

Зноў на ўзлеску цвiтуць-дацвiтаюць арэшыны...

Зноў на ўзлеску цвiтуць-дацвiтаюць арэшыны -
У жаўтлявых падвесках каткоў-завушнiц.
Дуб над iмi, усёй гэтай пушчы старэйшына,
Дрэмле ў думках аб блiзкай пары навальнiц.
Тут, у гушчы кустоў, у кудлатым ляшчэўнiку,
За даўжэзны свой век, кожным летам, як жнуць,
Колькi чуў ён дзiцячага гоману-шчэбету!..
I яшчэ, i яшчэ раз хацеў бы пачуць...

Жыта, сосны і валуны

Дзе па роднай зямлі ні крочыў –
Скрозь – ад Прыпяці да Дзьвіны –
Перш за ўсё мне ласкалі вочы
Жыта, сосны і валуны.

Дзе ў далёкіх маіх вандроўках
Я ні сьніў аб Радзіме сны –
Паўставалі ў іх зноў і зноўку:
Жыта, сосны і валуны.

I па самай высокай мерцы
Мне ўжо ясна, што да труны
Данясу я не шмат у сэрцы:
Жыта, сосны і валуны.

О, сябры! Калі нешта значыць
Мой усім вам паклон зямны –
Хай і цень мой з пагорка бачыць
Жыта, сосны і валуны.

Зноў быў навёў я...

Зноў быў навёў я
Ідэальны парадак
На сваім стале —
І зноў, дзякаваць Богу,
Перамагае жыцьцё.

Знаю: мне не вяртацца гэтым шляхам нiколi...

Знаю: мне не вяртацца гэтым шляхам нiколi -
На апошнюю ростань, на спатканне з былым.
Белай стужкай дарога раскацiлася ў полi,
А па ўзбоччы дарогi - толькi шызы палын.
Дзiвакам неабачным - лёс кладзе засцярогi.
Дзiвакам застаецца сумна-горкi ўспамiн...
Сонцам плавiцца далеч, дзень самлеў ад знямогi,
А па ўзбоччы дарогi - толькi шызы палын.

Здзiўляешся: за што табе я ўдзячны?

Здзiўляешся: за што табе я ўдзячны?
За той прасвет у зорках залатых,
Што ў цемры лесу нам дарогу значыў,
За сцежку тую, што ў кустах густых
Зблудзiла раптам п'яная, няйначай,
За востры халадок расiнак тых,
Што i цяпер бягуць па твары, коцяцца,
I выцiраць iх мне чамусь не хочацца.

Здароў табе, лясная азярына!

Здароў табе, лясная азярына!
У сiтнягова-сонечнай кайме
Ты заўсмiхалася так светла мне,
Што ўсю душу раптоўна азарыла.
I мой будзённы, мой згрызотны клопат,
Што не даваў зiрнуць ушыр i ўвысь,
Сарваўся ўмiг i адляцеў кудысь,
Як спуджаных няўмысна крылляў лопат.