Нарадзіўся:
30 верасьня 1931
Слабада, Лагойскі раён, Менская вобласьць, БССР
Грамадзянства:
Беларусь
Род дзейнасьці:
паэт, грамадзкі дзеяч
Гады творчасьці:
з 1946
Нарадзіўся:
30 верасьня 1931
Слабада, Лагойскі раён, Менская вобласьць, БССР
Грамадзянства:
Беларусь
Род дзейнасьці:
паэт, грамадзкі дзеяч
Гады творчасьці:
з 1946
Не павераць, напэўна, нашчадкі,
Што такія былі ў нас парадкі,
Што дурнілі нас так верхаводы –
Ненавіснікі нашай свабоды,
Нашай мовы, і кнігі, і песні,
Нашых скарбаў і нашых святынь, -
Усяго, што мы ў душах пранеслі
Праз стагоддзяў смяротную стынь.
Як жа сталася, як гэта выйшла,
Што пад выжлаю шчэрыцца выжла,
А пад быдлам скацініцца быдла,
А пад хлусам крыўляецца хлус,
Вітаем Вас на сайце народнага паэта Беларусі Ніла Сымонавіча Гілевіча!
Тут Вы можаце пазнаёміцца з біяграфіяй паэта, а таксама з яго творамі - вершамі пра жыццё, прыроду, дружбу і, безумоўна, каханне, зазірнуць у фотагалерэю, а таксама знайсці шмат іншай карыснай інфармацыі.
Сайт створаны ў межах Нацыянальнага Паэтычнага Парталу.
Углядайся, мой сыне, пiльней углядайся...
Углядайся, мой сыне, пiльней углядайся
У святыя абрысы бацькоўскай зямлi.
На чужыя спакусы душой не паддайся,
Каб нашчадкi мяне за свой лёс не клялi.
Каб не ўспомнiла горкiм дакорам краiна:
"I чаго ён быў варт, i нашто было жыць:
Нават сына свайго, нават роднага сына
Не ўразумiў, чым трэба ў жыццi даражыць!.."
Нам разам трыццаць. Мы стаiм на кладцы...
Нам разам трыццаць. Мы стаiм на кладцы.
Яна свавольна туфелькi зняла,
Падаўшы мне далонь, каб не сарвацца,
Сцюдзёнай хваляй ногi абдала.
Пасля... Пасля: "Шчаслiва заставацца!"
I без мяне да берага пайшла.
На белай кладцы мокрыя слядкi -
Як першай песнi мiлыя радкi.
Здароў табе, лясная азярына!
У сiтнягова-сонечнай кайме
Ты заўсмiхалася так светла мне,
Што ўсю душу раптоўна азарыла.
I мой будзённы, мой згрызотны клопат,
Што не даваў зiрнуць ушыр i ўвысь,
Сарваўся ўмiг i адляцеў кудысь,
Як спуджаных няўмысна крылляў лопат.
Я — беларус, я нарадзiўся
На гэтай казачнай зямлi,
Дзе мiж лясоў i пушчаў дзiкiх
Адвеку прашчуры жылi.
Я — беларус, я ганаруся,
Што маю гэтае iмя:
Аб добрай славе Беларусi
У свеце знаюць нездарма!
Я — беларус, i я шчаслiвы,
Што мацi мову мне дала,
Што родных песень пералiвы
I зблiзку чую, i здаля.
Я — беларус, i хоць сягоння
Яшчэ малы, але скажу:
Я родам з племя непакорных
I прад бядой не задрыжу!..
Вы думалi, што я сабраўся ў скачках
Прымаць удзел? Каб верны мне мой конь
Сыходзiў, зацугляны, ненай-жвачкай, -
Ляцеў за некiм шустрым наўздагон?
Ну, што вы, што вы! Хiба я - наезнiк?
I хiба конь для скачак у мяне?
Яго прызванне - плуг цягнуць жалезны,
Маё - ступаць услед па баразне.
Страцiў слова, страцiў спадчыннае слова...
Страцiў слова, страцiў спадчыннае слова -
Штосьцi страцiў у душы абавязкова!
Можа - годнасцi хоць кропельку малую?
Можа - мудрасцi хоць дробачку якую?
Можа - памяцi хоць зернетка - iскрынку?
Можа - праўды хоць пылiнку-парушынку?
Я не ведаю дакладна, што ты страцiў.
Запытайся - цi не скажа табе мацi...
Вясковы ранак на пачатку чэрвеня,
З пары маленства выклiканы памяццю:
Каровы пасвяцца па роснай шэранi,
З сялiб дымкамi цягне - печы паляцца.
А росы колкiя - аж бегчы хочацца,
А неба сiняе - аж перасiнена...
Вясковы ранак - як маленства, сонечны,
I беларускi - як усмешка Пiмена.
Усё ў чалавеку, што робiць яго Чалавекам...
Усё ў чалавеку, што робiць яго Чалавекам:
I памяць, i клопат надзённы, i мараў разбег.
Таму i не проста яго зразумець, што ў сабе
Сучаснасць ён лучыць з мiнулым i будучым векам.
Як дрэва карэннем у доле, у сховах нябачных,
Лiстотай у сонцы, насеннем - у заўтрашнiм днi, -
Таксама i ён: да жыцця паўстае з глыбiнi,
Каб сцвердзiць сябе i застацца ў нашчадках удзячных.
За тысячы вёрстаў ад дому, ад роднага краю...
За тысячы вёрстаў ад дому, ад роднага краю
Любуюся весняй зарою над стромамi гор:
Там сонца ўзыходзiць - па iм я дакладна звяраю
3 напрамкам Радзiмы напрамак бяссоння майго.
Мiж белых акацый на чорным асфальце намоклым
Дарожка ад сонца - як казачны пас залаты.
Калi па ёй бегчы i бегчы - там недзе, далёка,
У самым пачатку, - насустрач спяшаешся ты.
Зноў на ўзлеску цвiтуць-дацвiтаюць арэшыны...
Зноў на ўзлеску цвiтуць-дацвiтаюць арэшыны -
У жаўтлявых падвесках каткоў-завушнiц.
Дуб над iмi, усёй гэтай пушчы старэйшына,
Дрэмле ў думках аб блiзкай пары навальнiц.
Тут, у гушчы кустоў, у кудлатым ляшчэўнiку,
За даўжэзны свой век, кожным летам, як жнуць,
Колькi чуў ён дзiцячага гоману-шчэбету!..
I яшчэ, i яшчэ раз хацеў бы пачуць...
На ўзгорку пясчаным цвiце жаўтазель -
На брацкай магiле дзяцей партызанскiх.
Стаю i гляджу, як па кветках зiркастых
Блукае маленства далёкага чмель.
Мы разам раслi тут - пад небам адным:
Смяялiся, плакалi, песнi спявалi...
Той смех спапялiлi, той спеў расстралялi,
А плач - уцалеў: ён у сэрцы маiм.