Жыта, сосны і валуны

Дзе па роднай зямлі ні крочыў –
Скрозь – ад Прыпяці да Дзьвіны –
Перш за ўсё мне ласкалі вочы
Жыта, сосны і валуны.

Дзе ў далёкіх маіх вандроўках
Я ні сьніў аб Радзіме сны –
Паўставалі ў іх зноў і зноўку:
Жыта, сосны і валуны.

I па самай высокай мерцы
Мне ўжо ясна, што да труны
Данясу я не шмат у сэрцы:
Жыта, сосны і валуны.

О, сябры! Калі нешта значыць
Мой усім вам паклон зямны –
Хай і цень мой з пагорка бачыць
Жыта, сосны і валуны.

I жэнiцца i родзiць вёска слаба...

I жэнiцца i родзiць вёска слаба.
Гiсторык з часам знойдзе веку штрых:
У кожнай хаце - толькi дзед ды баба,
У кожным класе - толькi сем малых.

А помнiцца: на школьны пляц-падворак
З адной сям'i нас бегла семярых...
Цi зразумее будучы гiсторык,
Як мне ўпiваўся ў сэрца "веку штрых"?

Стометроўкi, стометроўкi, стометроўкi...

Стометроўкi, стометроўкi, стометроўкi...
Вось дзе рвуцца да рэкордаў бегуны!
Iх iмёны ставiць прэса ў загалоўкi.
Прызнаюся: не цiкавы мне яны.

Марафонцы мне цiкавы, марафонцы!
Не якiсьцi там маланкавы рывок,
А працяглы, нават, можа быць, бясконцы
Бег, - а нават i не бег: спакойны крок!

Мой сiнi бор, мой родны бор зялёны!..

Мой сiнi бор, мой родны бор зялёны!..
Ен ёсць у кожнага - свой бор, што вабiць,
Свой мiлы кут, свае бярозы й клёны,
I ёсць свая лясная тайна, мабыць...
Дык будзь жа ты навек благаслаўлёны!
Адзiн ты знаеш, дружа мой маўклiвы,
Якi быў я ў цябе ў гасцях шчаслiвы,
Мой сiнi бор, мой родны бор зялёны!..

Я — беларус

Я — беларус, я нарадзiўся
На гэтай казачнай зямлi,
Дзе мiж лясоў i пушчаў дзiкiх
Адвеку прашчуры жылi.

Я — беларус, я ганаруся,
Што маю гэтае iмя:
Аб добрай славе Беларусi
У свеце знаюць нездарма!

Я — беларус, i я шчаслiвы,
Што мацi мову мне дала,
Што родных песень пералiвы
I зблiзку чую, i здаля.

Я — беларус, i хоць сягоння
Яшчэ малы, але скажу:
Я родам з племя непакорных
I прад бядой не задрыжу!..

Снежны дзед

Колькі шуму, колькі смеху:
Дзеда лепім мы са снегу!
Задала зіма работы —
Па двары кацілі ўтрох
I паставілі ля плоту.
Дзед стаіць, хоць і без ног.
Замест рук уткнулі папкі,
Вочы — вугалю кавалкі,
Нос — чарэпак з гладыша,
Барада — шматок кудзелі,
А на лысіну надзелі
Кош замест капелюша.
Ну і дзед! Відаць, яму
Тут стаяць усю зіму.
Будзе ён тут па начах
Наганяць на зайцаў страх,
Каб не бегалі сюды
Сад псаваць наш малады!

Дружа, не будзь да аблудных бязлiтасна строгi...

Дружа, не будзь да аблудных бязлiтасна строгi:
То не вiна, а бяда iх; бяду - не карай.
Крыўдна, вядома, што збiлiся людзi з дарогi
I не шануюць як трэба бацькоўскi свой край,
Хоць гаварылi яшчэ мудрацы-скамарохi:
"Помнi: на роднай зямлi - i пад елкаю рай".
Простыя iсцiны часам так цяжка даюцца:
Покуль адолееш - слёз ручаiны пральюцца.

Белыя сыплюцца долу крышталiкi...

Белыя сыплюцца долу крышталiкi,
Белыя крышацца хмаркi ўгары.
Сосны захутаны ў белыя шалiкi.
Белая мiтусь у белым бары.

Белая, мяккая цiша няхрусткая,
Белай дрымотай спавiты кусты.
Белая казка... Зiма беларуская...
Што ж мне не дорыш снягурачку ты?..

Святочны, старажытны дух калядны...

Святочны, старажытны дух калядны,
Магічны дух язычніцкіх акрас,
Смалення дух, дух кміну і каляндры,
Дух на шасце падвешаных каўбас,
Калісьці ўсемагутны, усеўладны,
Што ж на куццю ты не збіраеш нас?
О, Божа! Што ў душы маёй паселіцца?
I з нашых хат, і з нашых песень-дум.

Нам разам трыццаць. Мы стаiм на кладцы...

Нам разам трыццаць. Мы стаiм на кладцы.
Яна свавольна туфелькi зняла,
Падаўшы мне далонь, каб не сарвацца,
Сцюдзёнай хваляй ногi абдала.
Пасля... Пасля: "Шчаслiва заставацца!"
I без мяне да берага пайшла.
На белай кладцы мокрыя слядкi -
Як першай песнi мiлыя радкi.

Парыж (З дарожнага цыкла, якога не будзе)

Парыж? А як жа! О, канешна!
Уразiў моцна - што й казаць.
Пасля такой паездкi - грэшна
Хоць колькi рыфмаў не звязаць.
Таму й пiшу - у лад з натурай:
"Штоноч у сне, браткi, штоноч
Гляджу на... Полацк i на Тураў
I не магу адвесцi воч!.."