Памяцi Максiма Гарэцкага

Дзе вы, дбайныя руплiўцы песень родных?
Мы сягоння ў працы побач быць маглi б.
Маладых яшчэ скасiлi вас нягоды,
Адарваўшы ад бацькоўскiх гнёзд-сялiб.
Але вера, што калiсьцi вас натхняла
У вялiкаснай сяўбе i на жнiве, -
Тая вера не памерла, не сканала:
Тая вера, тая моц у нас жыве!

Я столькi памылак зрабiў у жыццi...

Я столькi памылак зрабiў у жыццi
(А гэта ж - грахi перад богам!),
Што, мусiбыць, як нi круцi нi вярцi -
У пекла мне ляжа дарога.
Але каб бог ведаў, што я перажыў
Сам-насам за тыя памылкi -
Напэўна, сказаў бы: "Ты рай заслужыў.
Анёл цябе прыме ў абдымкi".

Тым, што ваявалі

Сорак трэцi. Вiхура смяротная.
Ёй - нi краю яшчэ, нi канца.
Як ты бачна, бяда ўсенародная,
У паглядзе падлетка байца!..

Мне хапiла б свайго незабытага.
Толькi як я пра тых прамаўчу? -
Шынялёк i пiлотачка Быкава
Неадступна стаяць уваччу.

I жэнiцца i родзiць вёска слаба...

I жэнiцца i родзiць вёска слаба.
Гiсторык з часам знойдзе веку штрых:
У кожнай хаце - толькi дзед ды баба,
У кожным класе - толькi сем малых.

А помнiцца: на школьны пляц-падворак
З адной сям'i нас бегла семярых...
Цi зразумее будучы гiсторык,
Як мне ўпiваўся ў сэрца "веку штрых"?

Як страшны летапiс - твае каменнi я...

Як страшны летапiс - твае каменнi я
Чытаў узбоч усiх дарог... Але
Найлепей зразумеў твой лёс, Арменiя,
У храме, выдаўбаным у скале.
Якая ж воля трэба! Як хацелася
Самiм сабой твайму народу быць,
Каб у гары, ў каменнай глыбе цэласнай
Такi прытулак для душы зрабiць!

Жыта, сосны і валуны

Дзе па роднай зямлі ні крочыў –
Скрозь – ад Прыпяці да Дзьвіны –
Перш за ўсё мне ласкалі вочы
Жыта, сосны і валуны.

Дзе ў далёкіх маіх вандроўках
Я ні сьніў аб Радзіме сны –
Паўставалі ў іх зноў і зноўку:
Жыта, сосны і валуны.

I па самай высокай мерцы
Мне ўжо ясна, што да труны
Данясу я не шмат у сэрцы:
Жыта, сосны і валуны.

О, сябры! Калі нешта значыць
Мой усім вам паклон зямны –
Хай і цень мой з пагорка бачыць
Жыта, сосны і валуны.

Белыя сыплюцца долу крышталiкi...

Белыя сыплюцца долу крышталiкi,
Белыя крышацца хмаркi ўгары.
Сосны захутаны ў белыя шалiкi.
Белая мiтусь у белым бары.

Белая, мяккая цiша няхрусткая,
Белай дрымотай спавiты кусты.
Белая казка... Зiма беларуская...
Што ж мне не дорыш снягурачку ты?..

Аднаму з нiцых

Чаму ты радуешся, нiцы раб?
I што жабрачым пафасам вiтаеш?
Пагiбелi сваёй дзяржавы рад?
На згубу Бацькаўшчыны гiмн складаеш?

Якi ж ты ўсё-такi са смердаў смерд
I з халуёў халуй! Якая ганьба!
У тых, што гоняць Беларусь на смерць --
Плюгавы, да агiды, памагайла!

Знай, лёкай, рады хамуту-ярму:
Я прозвiшча тваё з радзiмых гукаў
Не называю тут адно таму,
Што мне шкада тваiх дзяцей i ўнукаў.

Пашкадуем, i моцна яшчэ пашкадуем...

Пашкадуем, i моцна яшчэ пашкадуем,
Як да розуму прыйдзем (а прыйдзем, вiдаць!),
Што, пра будучнасць дбаючы, гэтак бяздумна
Завiхалiся памяць сваю абкрадаць.

Нi таўсцейшаю лустай, нi большай капейкай
Апраўдаць гэту "чыннасць" не зможам павек,
Бо як правiльна ў кнiзе напiсана нейкай:
Не адным толькi хлебам жыве чалавек.

Страцiў слова, страцiў спадчыннае слова...

Страцiў слова, страцiў спадчыннае слова -
Штосьцi страцiў у душы абавязкова!
Можа - годнасцi хоць кропельку малую?
Можа - мудрасцi хоць дробачку якую?
Можа - памяцi хоць зернетка - iскрынку?
Можа - праўды хоць пылiнку-парушынку?
Я не ведаю дакладна, што ты страцiў.
Запытайся - цi не скажа табе мацi...

Вы думалi...

Вы думалi, што я сабраўся ў скачках
Прымаць удзел? Каб верны мне мой конь
Сыходзiў, зацугляны, ненай-жвачкай, -
Ляцеў за некiм шустрым наўздагон?
Ну, што вы, што вы! Хiба я - наезнiк?
I хiба конь для скачак у мяне?
Яго прызванне - плуг цягнуць жалезны,
Маё - ступаць услед па баразне.