Нарадзіўся:
30 верасьня 1931
Слабада, Лагойскі раён, Менская вобласьць, БССР
Грамадзянства:
Беларусь
Род дзейнасьці:
паэт, грамадзкі дзеяч
Гады творчасьці:
з 1946
Нарадзіўся:
30 верасьня 1931
Слабада, Лагойскі раён, Менская вобласьць, БССР
Грамадзянства:
Беларусь
Род дзейнасьці:
паэт, грамадзкі дзеяч
Гады творчасьці:
з 1946
Не павераць, напэўна, нашчадкі,
Што такія былі ў нас парадкі,
Што дурнілі нас так верхаводы –
Ненавіснікі нашай свабоды,
Нашай мовы, і кнігі, і песні,
Нашых скарбаў і нашых святынь, -
Усяго, што мы ў душах пранеслі
Праз стагоддзяў смяротную стынь.
Як жа сталася, як гэта выйшла,
Што пад выжлаю шчэрыцца выжла,
А пад быдлам скацініцца быдла,
А пад хлусам крыўляецца хлус,
Вітаем Вас на сайце народнага паэта Беларусі Ніла Сымонавіча Гілевіча!
Тут Вы можаце пазнаёміцца з біяграфіяй паэта, а таксама з яго творамі - вершамі пра жыццё, прыроду, дружбу і, безумоўна, каханне, зазірнуць у фотагалерэю, а таксама знайсці шмат іншай карыснай інфармацыі.
Сайт створаны ў межах Нацыянальнага Паэтычнага Парталу.
Мне з кожным годам даражэй
Твае, вясна, дары-гасцінцы,
Здаровы хмель тваіх дражджэй
У кожнай тоненькай сцяблінцы.
Мне ўсё мацней карціць пачуць
Званочак срэбны ў паднябессі,
Прыпільнаваць, калі чуць-чуць
Падснежнік выгляне на ўзлессі.
Я прагным сэрцам п'ю настой
Тваіх чаромух і баюся,
Што развітаюся з табой,
А ўдосталь так і не нап'юся.
Цiшы спякотнай не веру.
Знаю, што тоiцца ў ёй.
Можа з малога павеву
Бура ўзляцець над зямлёй.
Грымне - начыста зламлюся,
Рухну - як дрэва, на дол.
Думаеш: буры баюся?
Цiшы, напятай вакол.
У звечарэлым садзе, што, цямнеючы...
У звечарэлым садзе, што, цямнеючы,
Тулiўся ў першай восеньскай журбе,
Я прыгарнуў твой ценькi стан, няўмеючы,
I ўпершыню пацалаваў цябе.
Пасля... пакуль з вачэй не знiкла ў засенi -
Стаяў адзiн на гулкай паласе...
Ах, як жа тахкалi твае абцасiкi!
Ад стуку - грудзi, думаў, разнясе!
Я — беларус, я нарадзiўся
На гэтай казачнай зямлi,
Дзе мiж лясоў i пушчаў дзiкiх
Адвеку прашчуры жылi.
Я — беларус, я ганаруся,
Што маю гэтае iмя:
Аб добрай славе Беларусi
У свеце знаюць нездарма!
Я — беларус, i я шчаслiвы,
Што мацi мову мне дала,
Што родных песень пералiвы
I зблiзку чую, i здаля.
Я — беларус, i хоць сягоння
Яшчэ малы, але скажу:
Я родам з племя непакорных
I прад бядой не задрыжу!..
Мілая! Што ты ў мяне адабрала!..
Мілая! Што ты ў мяне адабрала!
Ці разумееш ты гэта сама?
Штосьці такое, што сэнсу не стала.
Што ні задумаю — сэнсу няма!
Мілая, мілая! Гэта — бязбожна.
Toe, чаго мне цяпер не стае,
Траціць ні ў якім выпадку няможна
Шчасця у вочы глядзець у твае.
Ах, валошка, валошка, сястрыца рамонка!
Ах, валошка, валошка, сястрыца рамонка!
Зноў вы побач на ўцеху душы зацвiлi.
Як жа ў вашых iмёнах пяшчотна i звонка
Мова мацi гучыць - голас роднай зямлi!
Ах, валошка, рамон, не дажыць бы да мукi,
Каб зраклiся iмён вы, што мацi дала,
Каб, убачыўшы вас, гаварылi мне ўнукi:
"Глянь, вунь побач з артурам iрэн зацвiла!"
О так, паэт - вялiкi выдумляка...
О так, паэт - вялiкi выдумляка,
Але не хлус, не цёмны звадыяш.
У выдумках яго - бяды нiякай:
За праўду ён не выдае мiраж.
Аб шчасцi летуценячы замнога,
Грымасам фальшу верачы парой, -
Калi й ашуквае - дык сябе самога,
Калi й смяецца - дык з бяды сваёй.
Вечна спяшаемся, вечна няма нам калi...
Вечна спяшаемся, вечна няма нам калi:
Пешшу даўно ўжо не ходзiм па грэшнай зямлi.
Як на пажар усё роўна, нас колы нясуць
Мiма бяроз на прыгорку - цнатлiвых красунь,
Мiма крынiчкi, што цiха з-пад каменя б'е,
Мiма салоўкi, што ў кусце альховым пяе...
Так i iмчымся, ляцiм мiма шчасця свайго.
Што нас прымусiць задумацца: а для чаго?
Здзiўляешся: за што табе я ўдзячны?
Здзiўляешся: за што табе я ўдзячны?
За той прасвет у зорках залатых,
Што ў цемры лесу нам дарогу значыў,
За сцежку тую, што ў кустах густых
Зблудзiла раптам п'яная, няйначай,
За востры халадок расiнак тых,
Што i цяпер бягуць па твары, коцяцца,
I выцiраць iх мне чамусь не хочацца.
За далiнай - рукою падаць -
Арарат беласнежна-праменны.
Ты глядзiш на яго, задуменны.
О, як шмат табе, бачу, вiдаць!
Аж не сцерпеў - на мiг даланёй
Засланiўся, правёў па мiжброўю...
А я думаў: адкуль столькi болю
У вачах у матулi тваёй?..
Родныя гукі...
З гукаў — родныя словы...
Са словаў — песні,
Казкі, паэмы, драмы,
Жыццё, Радзіма, Народ.