Я — беларус

Я — беларус, я нарадзiўся
На гэтай казачнай зямлi,
Дзе мiж лясоў i пушчаў дзiкiх
Адвеку прашчуры жылi.

Я — беларус, я ганаруся,
Што маю гэтае iмя:
Аб добрай славе Беларусi
У свеце знаюць нездарма!

Я — беларус, i я шчаслiвы,
Што мацi мову мне дала,
Што родных песень пералiвы
I зблiзку чую, i здаля.

Я — беларус, i хоць сягоння
Яшчэ малы, але скажу:
Я родам з племя непакорных
I прад бядой не задрыжу!..

Мама

Мая мама добрая такая,
Мая мама проста залатая!
А ўжо так мяне матулька любіць!
Кожны раз і песціць, і галубіць,
І да сэрца горне, і мілуе,
І так шчыра-моцна пацалуе,
І прамовіць ласкавае слоўца,
І сама засвеціцца - як сонца!

Ёсць водападзел...

Ёсць водападзел
Рэчак і рэк на зямлі —
Воля прыроды!
А ёсць і водападзел
Душ. Чыя ж бы тут воля?

Нашто трымацца так за памяць продкаў...

"Нашто трымацца так за памяць продкаў?!"
Скрывiўся крытык, прачытаўшы вершы.
О, тонкi майстар каверзных папрокаў,
Схавай капусны храпак, што жуеш ты!

Паразумецца нам не ўдасца, мусiць:
Мяне - радзiла ў цяжкiх муках мацi,
Цябе - гатовага знайшлi ў капусце:
Табе - даволi за качан трымацца!

Мой сiнi бор, мой родны бор зялёны!..

Мой сiнi бор, мой родны бор зялёны!..
Ен ёсць у кожнага - свой бор, што вабiць,
Свой мiлы кут, свае бярозы й клёны,
I ёсць свая лясная тайна, мабыць...
Дык будзь жа ты навек благаслаўлёны!
Адзiн ты знаеш, дружа мой маўклiвы,
Якi быў я ў цябе ў гасцях шчаслiвы,
Мой сiнi бор, мой родны бор зялёны!..

Мой белы дзень

I я стаяў над прорвай роспачы,
I ноч мне цемрыла душу,
I думаў, лiст слязою росячы:
Нiчога больш не напiшу.
Але вяртаўся промень страчаны,
У сэрцы плавiўся лядзень,
I зноўку вера ў слова матчына
Свяцiла мне, як белы дзень!

Мне з кожным годам даражэй...

Мне з кожным годам даражэй
Твае, вясна, дары-гасцінцы,
Здаровы хмель тваіх дражджэй
У кожнай тоненькай сцяблінцы.

Мне ўсё мацней карціць пачуць
Званочак срэбны ў паднябессі,
Прыпільнаваць, калі чуць-чуць
Падснежнік выгляне на ўзлессі.

Я прагным сэрцам п'ю настой
Тваіх чаромух і баюся,
Што развітаюся з табой,
А ўдосталь так і не нап'юся.

Маленькi пташачак, як верабей...

Маленькi пташачак, як верабей.
На дождж i холад зноў варожыць звечара.
I я не рад ягонай варажбе
У шыгаллi старой сасны знявечанай.
Мне дождж i холад збрыдзелi даўно:
Нiдзе не выйсцi - скрозь цячэ i цэдзiцца.
Гляджу на шлях, а мутнае акно -
Цi ты, цi не? - мне не дае прыгледзецца.

Мілая! Што ты ў мяне адабрала!..

Мілая! Што ты ў мяне адабрала!
Ці разумееш ты гэта сама?
Штосьці такое, што сэнсу не стала.
Што ні задумаю — сэнсу няма!

Мілая, мілая! Гэта — бязбожна.
Toe, чаго мне цяпер не стае,
Траціць ні ў якім выпадку няможна
Шчасця у вочы глядзець у твае.

Люблю цябе, жыццё, любоўю кроўнай...

Люблю цябе, жыццё, любоўю кроўнай.
Я не нахлебнiк твой. Я на зямлю
Не для таго прыйшоў, каб жменяй поўнай
Уцехi браць. Я - аддаваць люблю.

Тым, што зрабiў, любоў я вымяраю.
I калi мой апошнi час праб'е,
Павiнен ведаць я, што памiраю,
Аддаўшы ўсё да кропелькi - табе.

Зноў на ўзлеску цвiтуць-дацвiтаюць арэшыны...

Зноў на ўзлеску цвiтуць-дацвiтаюць арэшыны -
У жаўтлявых падвесках каткоў-завушнiц.
Дуб над iмi, усёй гэтай пушчы старэйшына,
Дрэмле ў думках аб блiзкай пары навальнiц.
Тут, у гушчы кустоў, у кудлатым ляшчэўнiку,
За даўжэзны свой век, кожным летам, як жнуць,
Колькi чуў ён дзiцячага гоману-шчэбету!..
I яшчэ, i яшчэ раз хацеў бы пачуць...