Далёка ў полі..

Далёка ў полі, на пагорках варненскіх,
Дзе не чутно курортнай гаманы,
Сімфонію часоў яшчэ даварварскіх
У трыста скрыпак граюць цвыркуны.

За кожным стоеным кустом і кусьцікам,
На ўвесь прасьцяг безь межаў і граніц –
Азвончаная незямной акустыкай
Язычаская музыка грыміць!

Здаецца, сьвет увесь ёй зараз поўніцца.
Яна праходзіць праз мяне ўсяго:
Ты не забудзешся? Табе запомніцца
На лісьцях яблынь срэбнае сяйво?

Яна, здаецца, на зямлі не месьціцца –
То адляціць увысь і прападзе,
То раптам зноў вяртаецца з-пад месяца
I ў глыб начы мяне далей вядзе.

Далей, далей, нязьведанай сьцяжынкаю,
Дзе водар жніўня соладка п'яніць,
Дзе векавечнай песьняй старажытнаю
Сама зямля балгарская зьвініць.

Забуду многіх музыкантаў хвалёных,
Але й прад сьмерцю прыгадаю зноў –
Далёка ў полі, на пагорках варненскіх,
Язычаскія скрыпкі цвыркуноў.